Një temë e kohës, të paktën për botën e zhvilluar, është se njerëzit dëshirojnë qetësi dhe nuk e gjejnë. Uturima e trafikut, zilet e vazhdueshme të telefonave, njoftimet digjitale në autobusë dhe trena, televizorët që flasin edhe në zyrat boshe, krijojnë një bombardim dhe çorientim të pafund. Raca njerëzore po e tejlodh veten me zhurmë dhe kërkon të kundërtën e saj - qoftë në botën e egër të natyrës, në oqeanin e pamatë apo në ndonjë pushim kushtuar qetësisë dhe përqendrimit. Alain Corbin, një profesor i historisë, shkruan nga strehëza e tij në Sorbonne dhe Erling Kagge, një eksplorues norvegjez, nga kujtimet e tij në vendet e shkretuara të Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen.

E megjithatë, siç thekson Z. Corbin tek "Historiku i qetësisë", ndoshta nuk ka më shumë zhurmë nga sa ka pasur. Përpara shpikjes së gomave pneumatike, rrugët e qytetit gjëmonin nga kërcëllitjet shurdhuese që rrotat me konturet metalike dhe patkonjtë lëshonin mbi gurët. Përpara izolimit me dashje me celularët, autobusët dhe trenat kumbonin nga bisedat. Shitësit e gazetave nuk e linin mallin e tyre si një grumbull memec, por e reklamonin me zërin në majë të qiellit, ashtu siç bënin shitësit e qershive, vjollcave dhe skumbrive të freskëta. Teatri dhe opera ishin një kaos gumëzhitjesh dhe brohoritjesh. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin teksa rropateshin. Tani nuk këndojnë më.

Ajo që ka ndryshuar nuk është aq shumë niveli i zhurmës, të cilën edhe shekujt e mëparshëm e kanë vuajtur njësoj, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që heshtja mund të pushtojë. Ekziston një paradoks tjetër, sepse kur ajo të pushton - në thellësitë e një pylli me pisha, në shkretëtirën e zhveshur, në një dhomë të sapoliruar - më tepër të krijon ankth sesa të tërheq. Kur të pushton frika; veshi instinktivisht mbërthehet tek çdo gjë, qoftë tek kërcëllitja e zjarrit, cicërima e zogut apo fëshfërima e gjetheve, gjithçka që do ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit duan qetësi, por jo edhe aq shumë.

Një temë e kohës, të paktën në botën e zhvilluar, është që njerëzit e lakmojnë heshtjen, por nuk mund të gjejnë asnjë sekondë heshtjeje. Uturima e trafikut, zilet e telefonave që bien pa pushim, shpalljet digjitale në autobusë e trena, televizorët që buçasin edhe në zyra boshe, janë burim i pafund zhurme dhe shpërqendrimi. Raca njerëzore po i shteron energjitë e veta për shkak të zhurmës, por lakmon fort të kundërtën e zhurmës, qoftë kjo në natyrë, në oqeanin e pafund, ose në ndonjë vend të veçuar që i dedikohet heshtjes dhe përqendrimit. Alen Korbini [Alain Corbin], profesor i historisë, shkruan nga streha e tij në Sorbonë, ndërsa Erling Kagé [Erling Kagge], eksplorator norvegjez, niset nga kujtimet e tij për humbëtirat antarktike, drejt të cilave janë përpjekur të arratisen të dy.

E megjithatë, siç thotë edhe z. Korbin në veprën “Histori e heshtjes”, ka të ngjarë që niveli i zhurmës gjatë shekujve të kaluar të ketë qenë i njëjtë me atë të ditëve tona. Përpara shpikjes së gomave pneumatike, rrugët e rrugicat e qyteteve gjëmonin nga tringëllimat shurdhuese të rrotave metalike dhe patkonjve të kuajve që përplaseshin në gurë. Përpara se njerëzit të veçoheshin me dëshirë me telefonat celularë, autobusët dhe trenat gëlonin nga bisedat. Gazetashitësit nuk i linin mallrat e tyre pirg dhe të heshtnin, por i reklamonin me sa kishin në kokë. Por të njëjtën gjë bënin edhe shitësit e qershive, shitësit e manushaqeve dhe ata të skumbrive të freskëta. Teatrot dhe operat ishin në rrëmujë të plotë, të mbushur me potere e shamata. Madje edhe fshatarët në fshatra këndonin ndërkohë që kryenin punët e mundimshme. Tani nuk këndojnë më.

Ajo që ka ndryshuar nuk është edhe aq niveli i zhurmës, për të cilin njerëzit janë ankuar edhe në shekujt e kaluar, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që mund të pushtojë heshtja. Nga larg, si hije që del prej errësirës, shquajmë edhe një paradoks tjetër: kur heshtja arrin vërtet ta pushtojë këtë hapësirë—në thellësitë e një pylli pishash, në shkretëtirën lakuriqe, në dhomën pa njerëz—ajo perceptohet si demoralizuese në vend që të mirëpritet. Frika hyn përvjedhurazi në mendje; veshët fiksohen instiktivisht pas çdo gjëje, qoftë fishkëllimë zjarri, cicërimë zogu, apo shushurimë gjethesh, që të shpëtojnë nga kjo zbrazëtirë e panjohur. Njerëzit e dëshirojnë heshtjen, por jo edhe aq shumë.

Tipike e këtyre kohërave, të paktën në botën e zhvilluar, është fakti që njerëzit kërkojnë dëshpërimisht heshtjen dhe nuk mund ta gjejnë atë asgjëkundi. Ulërima e trafikut, zilet e pafund të telefonave, lajmërimet dixhitale në trena e autobuzë, gumëzhima e televizorëve, madje edhe në zyrat boshe, janë një goditje e shpërqëndrim që nuk ka mbarim. Rraca njerëzore po e sfilit vetveten me zhurmë e tani ka mall e kërkon për të kundërtën – qoftë në botën e egër, në oqeanin e gjërë ose në ndonjë strehë kushtuar qetësisë dhe përqëndrimit. Alan Korbin, një professor historie, shkruan nga streha e tij në Sorbonë, dhe Erling Kag, ekplorues Norvegjez, nga kujtimet e tij në vendet e shkreta të Antarktidës, ku ata të dy janë munduar të arratisen.

E megjithatë, siç Z. Korbin thekson në librin “Një Histori e Heshtjes”, mbase nuk ka më shumë zhurmë se ç’kishte më pare. Përpara gomave pneumatike, rrugët e qyteteve të shurdhonin me zhurmat metalike të rrotave të karrocave dhe patkojve të kuajve ne kalldrëm. Përpara se njerëzit të izoloheshin vullnetarisht tek celularët, autobuzët dhe trenat gumëzhinin nga bisedat. Gazetashitësit nuk e mbyllnin punën e tyre thjesht me një deng gazetash memece, por ata I reklamonin me të madhe, ashtu siç bënin shitësit e qërshive, luleve dhe peshkut të freskët. Teatri dhe opera ishin një kaos brohorimash dhe duartrokitjesh. Madje dhe në fshat, fshatarët këndonin teksa rropateshin. Ata nuk këndojnë më tani.

Çfarë ka ndryshuar nuk është niveli I zhurmës, për të cilën edhe shekujt e kaluar janë ankuar, por niveli I shpërqëndrimit, I cili zë hapësirën që mund të zaptojë heshtja. Dhe këtu shfaqet një tjetër paradox, sepse edhe në rastet kur heshtja zapton - në thellësitë e një pylli me pisha, në shkretëtirën boshe, në një dhomë të sapo liruar – shpeshherë ajo është më shumë e padëshiruar sesa e mirëpritur. Trishtimi zvarritet ngadalë; veshi instiktivisht mbërthehet në çdo gjë, qoftë kërcitja e zjarrit, cicërima e zogjve apo përshpëritja e gjetheve, çdo gjë që mund ta shpëtojë nga zbrazëtia e panjohur. Njerëzit e duan heshtjen, por jo aq shumë.

Refreni i ditës, së paku në botën e zhvilluar, është se njerëzit e dëshirojnë qetësinë dhe s’mund ta gjejnë atë. Uturima e trafikut, sinjali zanor i telefonave, njoftimet digjitale në autobusë dhe trena, televizorë që gumëzhijnë në zyra boshe, janë një shpërqëndrim dhe një bateri e pashtershme. Raca njerëzore po e sfilit veten me zhurmën dhe lëngon për të kundërtën - qoftë ajo në natyrën e egër, qoftë në oqeanin e pamatë apo në ndonjë strehë dedikuar qetësisë dhe përqëndrimit. Alan Korbin , një profesor historie, shkruan nga vendarratisja e tij në Sorbonë, Ërling Kage , një kërkues norvegjez, nga kujtimet e tokave djerrë të Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen.
E megjithatë, siç thekson edhe z. Korbin në librin “Historia e Heshtjes”, zhurma në rrugë nuk është ajo e një herë e një kohe. Përpara se të përdoreshin gomat me ajër, rrugët e qytetit gumëzhinin nga zhurmat shurdhuese të rrotave metalike dhe patkonjve të kuajve mbi gurë. Para izolimit të vullnetshëm në telefonat lëvizës, autobusët dhe trenat gjallonin nga bisedat. Shitësit e gazetave nuk i linin mallrat e tyre të ktheheshin në pirgje memece, por i reklamonin ato me sa fuqi kishin, ashtu si shitësit e qershive, vjollcave dhe skumbrive të freskët. Teatri dhe opera përbënin një rrëmujë brohorimash dhe urrash. Madje, edhe fashatarët këndonin teksa kryenin punët e tyre të rënda të përditshme. Tani jo më.
Ajo që ka ndryshuar, nuk lidhet kaq shumë me nivelin e zhurmës, për të cilin edhe në shekujt e mëparshëm njerëzit ankoheshin, por me nivelin e shpërqëndrimit, i cili mbush hapësirën që qetësia duhet të kaplojë. Këtu zë fill një tjetër paradoks, sepse kur nuk e kaplon - në thellësitë e një pylli pishash, në shkretëtirën e zhveshur, në një dhomë të zbrazur papritmas- bëhet më tepër frikësuese se mikpritëse. Frika rrëshqanthi zë vend; veshi instiktivisht mbërthehet pas çdo gjëje, qoftë pas fishkëllimës së flakëve apo fëshfërimës së gjetheve, që do ta shpëtojnë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit e duan qetësinë, por jo me tepri.

Një nga çështjet e kësaj kohe, së paku në botën e zhvilluar, është ajo e qetësisë që njerëzit e dëshirojnë po nuk gjejnë dot. Zhurma e trafikut, cingërimat e vazhdueshme të telefonave, njoftimet digjitale nëpër autobusë e trena, shumë televizorë që ushtojnë edhe në zyrat e zbrazëta, paraqesin një dhunë të pafund dhe një argëtim. Raca njerëzore po rraskapitet nga kjo zhurmëri, prandaj gjakon të kundërtën e saj – qoftë në botën e egërsirave, në oqeanin e paanë ose të struket në ndonjë vend të përcaktuar për qetësi dhe përqendrim. Alain Corbin-i, një profesor i historisë, shkruan nga vendstrehimi i tij në Sorbonë dhe Erling Kagge, një eksplorues norvegjez, nga kujtimet e tij për mbetjet e Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen.

Megjithatë, siç thekson z. Corbin në "Një histori heshtjeje", zhurma ndoshta nuk është tashmë siç ka qenë më parë. Para përdorimit të gomave pneumatike rrugët e qytetit ushtonin nga gërvimat shurdhuese të rrotave metalike dhe prej trokëllimës së patkonjve të kuajve nëpër kalldrëme. Para izolimit vullnetar të tingujve mobilë, autobusët dhe trenat drejtoheshin me bisedë. Shitësit e gazetave nuk rrinin të heshtur afër mallrave të tyre, por i reklamonin ato me zë shumë të lartë, ashtu siç bënin edhe tregtuesit e qershive, manushaqeve e skumbrive të freskëta. Teatri dhe opera ishin një rrëmujë brohoritjesh dhe shamatash. Madje edhe në fshat ia thoshin këngës derisa u shterej zëri. Tashmë ata nuk këndojnë.

Shkalla e zhurmërisë për të cilën më parë ankoheshin shumë, nuk është e gjithë ajo që ka ndryshuar dhe aq, po tash është ndryshe shkalla e marrëzisë që po zë hapësirën që mund ta pushtonte heshtja. Ka dhe një paradoks tjetër, për shkak se kur të pushton ajo – në thellësitë e një pylli me pisha, në një shkretëtirë të zhveshur, në një dhomë të zbrazur befas – shpesh shfaqet një dëshpërim në vend të mirëpritjes. Tmerri ta rrëqeth trupin, vetvetiu veshi pranon çdo pipëtimë, qoftë vërshëllimë zjarri ose cicërimë zogjsh a fëshfëritje gjethesh, që dëshiron ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit e kanë qejf heshtjen, por jo edhe aq shumë.

Një temë aktuale, të paktën në botën e zhvilluar, është se njerëzit dëshirojnë qetësi dhe nuk e gjejnë atë. Zhurma e trafikut, zhurma e vazhdueshme e telefonave, njoftimet dixhitale në autobusë dhe trena, emisionet televizive që flasin edhe në zyrat boshe, janë një bateri që nuk skadon si dhe zbavitje nga ana tjeter. Rraca njerëzore po lodhet me zhurmë dhe dëshiron për të kundërtën e saj - qoftë në pyje të egra, në oqeanin e gjerë ose në ndonjë vend pushimi të dedikuar për heshtjen dhe përqendrimin. Alain Corbin, një profesor i historisë, shkruan nga strehimi i tij në Sorbonne dhe Erling Kagge, një eksplorues norvegjez, nga kujtimet e tij të mbeturinave të Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen.

E megjithatë, siç thekson z. Corbin në "Një histori heshtjeje", ndoshta nuk ka më zhurmë sesa ka qenë. Përpara gomave pneumatike, rrugët e qytetit gumëzhinin nga tingujt shurdhues të rrotave veshur me metal dhe të patkonjëve në gur. Para izolimit vullnetar në telefonat mobil, autobusët dhe trenat ishin plot me biseda. Shitësit e gazetave nuk i lanë gazetat e tyre në një grumbull memec, por i reklamuan ato në volumin më të lartë, ashtu si edhe shitësit e qershive, violetave dhe skumbrave të freskëta. Teatri dhe opera ishin një kaos i hurrave dhe fishkellimave. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin ndërsa rropateshin duke punuar. Ata nuk këndojnë tani.

Ajo që ka ndryshuar nuk është aq shumë niveli i zhurmës, të cilën shekujt e mëparshëm gjithashtu u ankuan, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që heshtja mund të pushtonte. Ekziston një paradoks tjetër, sepse kur ajo pushton - në thellësitë e një pylli me pisha, në një shkretëtirë të zhveshur, në një dhomë të liruar papritur - shpesh dëshmon me shumë një shqetësim sesa mirëseardhje. Tmerri zvarritet brenda , veshi instinktivisht mbyllet nga çdo zhurmë, qoftë alarm zjarri , cicërima zogjsh apo fëshfërimë e gjetheve, që do ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit duan heshtje, por jo aq shumë.

Një temë e kohës, të paktën në botën e zhvilluar, është se njerëzit dëshirojnë qetësi dhe nuk e gjejnë. Uturimat e trafikut, tingujt e pareshtur të telefonave, njoftimet digjitale në autobusët dhe trenat, televizorët që gumëzhijnë edhe në zyrat boshe, janë një zukamë dhe shpërqendrim i pa reshtur. Raca njerëzore po rraskapitet nga zhurmat dhe është në kërkim të së kundërtës – qoftë në gjendje të egër, në oqeanin e gjerë apo në disa tërheqje të dedikuara ndaj qetësisë dhe të përqendruarit. Alain Corbin, një profesor i historisë, shkruan nga strofulla e tij në Sorbonne, dhe Erling Kagge, një eksplorator norvegjez, nga kujtimet e tij për humbëtirat e Antarktikës, aty ku të dy janë përpjekur t’ia mbathnin.

E megjithatë, siç thekson edhe Z. Corbin tek “Një Histori e Qetësisë”, ndoshta nuk ka më shumë zhurmë sesa dikur. Para gomave pneumatikave, rrugët e qytetit ishin plot me kërcëllitjet shurdhuese te rrotave metalike dhe patkonjve mbi kalldrëm. Para izolimit me dëshire ndaj celularëve, autobusët dhe trenat gumëzhinin nga bisedat. Shitësit e gazetave nuk e linin mallin e tyre në një pirg memec, por e reklamuan atë me zë të lartë, kështu bënin edhe shitësit e qershive, vjollcave dhe skumbrive të freskëta. Teatri dhe opera ishte një kaos brohoritjesh dhe fishkëllimash. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin deri në venitje. Tani ata nuk këndojnë më.

Ajo çfarë ka ndryshuar nuk është aq shumë niveli i zhurmës, për të cilën u ankuan edhe shekujt e mëparshëm, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që mund ta pushtonte qetësia. Ja ku shfaqet edhe një tjetër paradoks, pasi kur ajo pushton-në thellësinë e pyllit me pisha, në shkretëtirën e zhveshur, në një dhomë të sapo braktisur-shpesh ajo duket më shumë trishtuese sesa e dashur. Ankthi të mbërthen; veshi instinktivisht kap çdo tingull, qoftë kërcëllimën e zjarrit apo këngën e zogjve ose fëshfëritjen e gjetheve, që do ta shpëtojë atë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit dëshirojnë qetësi, por jo edhe aq shumë.

Temë e epokës, të paktën në botën e zhvilluar, është se njerëzit kanë mall për të pasur qetësi, por nuk mund ta gjejnë. Zhurma e trafikut, tingulli i vazhdueshëm i telefonave, njoftimet digjitale në autobusë dhe trena, televizorë që buçasin edhe nëpër zyre të zbrazëta, janë një sulm i vazhdueshëm dhe shpërqendrim. Raca njerëzore është duke u rraskapitur nga zhurma dhe është e etur për të kundërtën – qoftë në shkretëtirë, në oqeanin e gjerë ose në ndonjë vend të qetë dedikuar heshtjes dhe përqendrimit. Alain Corbin, një profesor i historisë, shkruan nga vendstrehimi i tij në Sorbonë dhe Erling Kagge një eksplorues Norvexhez, nga memoaret e tija të djerrinave të Antarktikut, ku te dy janë përpjekur të arratisen.

E megjithatë, siç thekson Z. Corbin në "Historia e Heshtjes”, se me gjasë nuk ka më shumë zhurmë se sa që ka pasur. Para gomave pneumatike, rrugët e qyteteve gumëzhinin nga tingujt shurdhues të rrotave metalike dhe patkonjve mbi gurë. Para izolimit vullnetarë në telefona mobil, autobusët dhe trenat kumbonin nga bisedat. Shitësit e gazetave nuk e linin mallin e tyre në një grumbull të pa zë, por i reklamonin në kupë të qiellit ashtu siç bënin edhe shitësit e qershive, manushaqeve dhe peshkut të freskët Makarel. Teatri dhe opera ishin një kaos i vërtetë i “ uraa”-ve dhe fishkëllimave. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin kur punonin. Ata nuk këndojnë tani.

Ajo se çfarë ka ndryshuar, nuk është dhe aq shumë niveli i zhurmës, për të cilën janë ankuar edhe në shekujt e mëparshëm. Por, niveli i shpërqendrimit që zë hapësirën që heshtja mund ta kishte pushtuar. Ekziston edhe një paradoks tjetër, sepse kur të pushton-në thellësitë e një pylli pishash, në shkretëtirën e zhveshur, në një dhomë të boshatisur papritmas-shpesh di të jetë më shumë tronditëse sesa e mirëseardhur. Të futet frika; veshi në mënyrë instiktive fikson cdo gjë, qoftë një fishkëllimë zjarri ose një zë zogu apo një shushurimë e gjetheve, që do e shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit e dëshirojnë heshtjen, por jo dhe aq shumë.

Një temë e shekullit, të paktën në botën e zhvilluar, është se njerëzit dëshirojnë qetësinë dhe nuk e gjejnë dot atë. Ulërima e trafikut, zilet e vazhdueshme të telefonave, njoftimet dixhitale në autobusa dhe trena, televizorët që gjëmojnë edhe në zyrat boshe, janë një ngarkesë dhe shpërqendrim i pafundëm. Rraca njerëzore po lodhet me zhurmën dhe dëshiron në mënyrë të llahtarshme për të kundërtën e saj - qoftë në vende të egra, në oqeanin e madh ose në ndonjë zonë të tërhequr dedikuar qetësisë dhe përqendrimit. Shkruajnë, Alain Corbin, një profesor i historisë, nga streha e tij në Sorbonne, dhe Erling Kagge, një eksplorues norvegjez, nga kujtimet e tij të mbeturinave të Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen.

E megjithatë, siç thekson z. Corbin në "Një histori heshtjeje", ndoshta nuk ka më aq shumë zhurmë saç ka patur. Përpara se të përdoreshin gomat pneumatike, rrugët e qytetit ishin plot me tinguj shurdhues të rrotave me ingranazhe metalike dhe patkojve mbi gur. Para izolimit vullnetar mbi telefonat celularë, autobusët dhe trenat zhurmonin me biseda. Shitësit e gazetave nuk i linin mallrat e tyre në një grumbull memec, por i reklamonin ato në volumin më të lartë të zërit, ashtu si edhe shitësit e qershive, luleve vjollcë dhe skumbrave të freskëta. Teatri dhe opera ishin një kaos i “hurrah-ve” dhe kritikave. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin ndërsa rraskapiteshin. Ata nuk këndojnë tani.

Ajo që ka ndryshuar nuk është aq shumë niveli i zhurmës, për të cilën është ankuar edhe në shekujt e mëparshëm, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që heshtja mund të pushtonte. Shquhet një tjetër paradoks, sepse kur ajo pushton - në thellësitë e një pylli me pisha, në një shkretëtirë të zhveshur, në një dhomë që zbrazet papritur - shpesh dëshmon një shqetësim sesa një mirëseardhje. Tmerri të pushton; veshi instinktivisht fikson çdo gjë, qoftë fërshëllimën e zjarrit apo cicërimën e zogjve apo shushurimën e gjetheve, që do ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit e duan heshtjen, por jo dhe aq shumë.

Një motiv i epokës, të paktën në shtetet e zhvilluara është se njerëzit dëshirojnë qetësi por nuk mund ta gjejnë atë. Zhurma e trafikut, tingujt e vazhdueshëm të telefonave, njoftimet dixhitale në autobusa dhe trena, televizorë që janë të ndezur në zyra boshe janë një shpërqendrim dhe harxhojnë shumë bateri. Rraca njerëzore është e lodhur nga zhurmat dhe dëshiron të kundërtën e saj, qoftë në malet e egra, në oqeanin e gjerë ose në ndonjë strehë dedikuar qetësisë dhe përqendrimit. Alain Corbin, një profesor i historisë, shkruan nga streha e refugjatit në Sorbonne dhe Erling Kagge, një eksplorues norvegjez, nga kujtimet e tij të mbeturinave të Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen.

E megjithatë, siç thekson z. Corbin në "Një histori qetësie", ndoshta nuk ka më shumë zhurmë sesa ka pasur në të kaluarën. Përpara gomave pneumatike, rrugët e qytetit ishin plot me tingujt shurdhues të rrotave metalike dhe zhurmat e patkonjve nëpër gur. Përpara izolimit vullnetar të telefonave celular, individët përfshishehin në biseda në trena dhe autobusa. Shitësit e gazetave nuk i linin mallrat e tyre në një vend pa i reklamuar, por i reklamonin ato në me zë të lartë, ashtu si edhe shitësit e qershive, violetave dhe skumbrave të freskëta. Teatri dhe opera ishin një kaos i të bërtiturave nga qejfi dhe zënkave. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin ndërkohë që punonin. Ata nuk këndojnë më tani.

Ajo që ka ndryshuar nuk është niveli i zhurmës, për të cilën në shekujt e mëparshëm njerëzit gjithashtu ankoheshin, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që qetësia mund të pushtonte. Ekziston një paradoks tjetër, sepse kur qetesia mbizotëron - në thellësitë e një pylli me pisha, në një shkretëtirë të zhveshur, në një dhomë të lënë bosh papritur - shpesh dëshmon një shqetësim më shumë sesa mirëseardhje. Njerëzit i kap tmerri; veshi instinktivisht kap çdo gjë, qoftë një fërshëllimë zjarri, cicërimë zogjsh aposhushurimë e gjetheve, që do ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit duan heshtje, por jo aq shumë.

Një temë e epokës, të paktën në botën e zhvilluar, është se njerëzit dëshirojnë heshtje dhe nuk e gjejnë atë. Zhurma e trafikut, zhurma e vazhdueshme e telefonave, njoftimet digjitale në autobusë dhe trena, aparate televizive që gjëmojnë edhe në zyrat boshe, janë një rrjedhë e pafund dhe shpërqendrim. Raca njerëzore po lodhet me zhurmën dhe dëshiron të kundërtën e saj - qoftë në shkretëtirë, në oqeanin e gjerë apo në ndonjë strehë të dedikuar për heshtjen dhe përqendrimin. Alen Korbin, një profesor historie, shkruan nga strehimi i tij në Sorbonë, kurse Erling Kage, një eksplorues norvegjez, nga kujtimet që i kanë mbeteur prej Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen.
E megjithatë, siç thekson z. Korbin në "Një histori heshtjeje", ndoshta nuk ka më zhurmë sesa ka pasur më parë. Përpara gomave pneumatike, rrugët e qytetit gjëmonin nga tingujt shurdhues të rrotave me metrazh dhe patkojtë e kuajve mbi gur. Para izolimit vullnetar në telefonat e lëvizshëm, autobusët dhe trenat gëlonin nga bisedat. Shitësit e gazetave nuk i lanë mallrat e tyre në një grumbull memec, por i reklamuan ato me sa zë të kishnin, ashtu si edhe shitësit e qershive, manushaqeve dhe skumbrave të freskëta. Teatri dhe opera ishin një kaos brohoritjesh dhe zhurme. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin ndërsa rropateshin në punë. Ata nuk këndojnë tani.
Ajo që ka ndryshuar nuk është aq shumë niveli i zhurmës, për të cilën edhe shekujt e mëparshëm u ankuan, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që heshtja mund të pushtonte. Ekziston një paradoks tjetër, sepse kur ajo sundon - në thellësitë e një pylli me pisha, në një shkretëtirë të zhveshur, në një dhomë befas të liruar - shpesh kjo dëshmon më tepër shqetësim sesa mirëseardhje. Tmerri vjen ngadalë; veshi instinktivisht kap çdo gjë, qoftë fërshëllimë zjarri apo thirrje zogjsh ose shushurrimë gjethesh, që do ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit duan heshtje, por jo kaq shumë.

Nje ceshtje e diskutuar prej kohesh, te pakten ne boten e zhvilluar, eshte qe njerezit kerkojne qetesi por nuk mund ta gjejne ate. Zhurma e trafikut, tringellimat e papushueshme te telefonave, lajmerimet dixhitale ne autobusa dhe trena, programet reklamuese televizive qe zhurmojne madje edhe ne zyrat bosh jane nje goditje e pashtershme dhe shperqendrim. Njerezimi eshte duke e lodhur vetveten me zhurme dhe kerkon me padurim te kunderten e saj-qofte ne natyren e paprekur, ne oqeanin e gjere ose ne vende te qeta dedikuar qetesise dhe perqendrimit. Alain Corbin, nje profesor historie, shkruan nga Sorbonne, vendbanimi i ri i tij i larget, dhe Erling Kagge, nje eksplorues Norvegjez, nga kujtimet e tij, nga shkeputjet e Antarktides nga ku te dy jane perpjekur te arratisen.
Per me teper, sikurse zoti corbin ben te ditur ne "Nje histori heshtjeje", pothuajse nuk kishte me shume zhurme se c'kishte menduar me pare. Perpara gomave me ajer, rruget e qyteteve ishin plot me zhurmen shurdhuese te rrotave metalike dhe patkonjve ne gur. Perpara mevetesise vullnetare ne telefona celulare, autobuset dhe trenat gelonin nga bashkebisedimet. Gazetashitesit nuk i linin stoqet ne nje pirg te heshtur por i reklamonin ato me ze te larte sikurse benin shitesit e qershive, manushaqeve dhe sardeleve te fresketa. Teatri dhe opera ishin nje kaos ulerimash dhe fyerjesh. Edhe ne fshat, fshataret kendonin ndersa rropateshin. Ata nuk kendojne me tashme.
Ajo cfare ka ndryshuar nuk eshte aq shume niveli i zhurmes, per te cilen shekuj me pare gjithashtu ka qene shqetesim, por niveli i shperqendrimit, i cili pushton hapsiren qe qetesia mund ta zere. Atje paraqitet nje tjeter kundershti, sepse kur qetesia mbizoteron ne thellesite e nje pylli pishash, ne shkretetire, ne nje dhome te zbrazur papritmas ajo shpesh tregon dekurajim me teper sesa mikpritje. Tmerri zvarritet, veshi nuk degjon me asgje, as kercitjen e flakeve, as cicerimat e zogjve, as feshferimat e gjetheve qe do ta shpetonin nga ky boshllek i panjohur. Njerezit duan qetesi por jo edhe aq shume.

Tema e epokës, të paktën në botën e zhvilluar, është se njerëzit dëshirojnë heshtje dhe nuk gjejnë asnjë. Zhurma e trafikut, zhurma e vazhdueshme e telefonave, njoftimet dixhitale në autobusë dhe trena, grupet televizive që flasin edhe në zyrat boshe, janë një bateri e pafund dhe zbavitje. Rraca njerëzore po lodhet me zhurmë dhe dëshiron për të kundërtën e saj - qoftë në të egra, në oqeanin e gjerë ose në ndonjë tërheqje të dedikuar për heshtjen dhe përqendrimin. Alain Corbin, profesor i historisë, shkruan nga strehimi i tij në Sorbonne dhe Erling Kagge, eksplorues norvegjez,shkruan nga kujtimet e tij të mbeturinave të Antarktidës,nga ku të dy janë përpjekur të arratisen.

E megjithatë, siç thekson z. Corbin në " Historia e heshtjes", ndoshta nuk ka më shumë zhurmë sesa ka qenë. Përpara gomave pneumatike, rrugët e qytetit ishin plot me tinguj shurdhues të rrotave me metrazh dhe kalorës në gur. Para izolimit vullnetar të telefonave celularë, autobusët dhe trenat zhurmonin me biseda. Shitësit e gazetave nuk i linin mallrat e tyre në një grumbull memec, por i reklamonin ato në volumin më të lartë, ashtu si edhe shitësit e qershive, vjollcave dhe skumbrave të freskëta. Teatri dhe opera ishin një kaos i zhurmave dhe rrëmujave. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin ndërsa dridheshin. Ata nuk këndojnë tani.

Ajo që ka ndryshuar aq shumë nuk është niveli i zhurmës, për të cilën shekujt e mëparshëm ankoheshin , por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që heshtja mund të pushtonte. Ekziston një paradoks tjetër, sepse kur ajo pushton - në thellësitë e një pylli me pisha, në një shkretëtirë të zhveshur, në një dhomë të papritur të liruar - shpesh dëshmon më tepër një shqetësim sesa mirëseardhje. Tmerri zvarritet ; veshi instinktivisht siguron çdo gjë, qoftë zjarr-fërshëllimë apo thirrje zogjsh apo fëshfërrima e gjetheve, që do ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit duan heshtje, por jo aq shumë.

Tema e moshes , te pakten ne boten e zhvilluar eshte qe njerezit mbyllen ne shpellen e heshtjes dhe nuk gjejne asgje .Trafiku i zhurmshem ,pafundesia e zileve te celulareve,lajmerimet digjitale ne autobuzat dhe trenat ,televizionet qe buqasin madje edhe ne zyrat e boshatisura ,jane nje shperqendrim dhe nje bateri e pafundme.
Rraca humane po e lodh vehten me zhurmat dhe largesine e te kundertes qofte kjo ne pyjet ,ne oqeanet e thella ose ne nje shtangim te perqendrimit -shkruan nga strehimi ne Sorbonne Alan Corbin ,nje profesor historie ,si dhe Erling Kagge,nje studiues Norvegjez ,nga kujtimet e tij nga mbetjet e Antatktikes ,nga ku te dy provuan te arratiseshin.

Akoma ,sic Z.Corbin pikezon ne "Historia e Heshtjes "nuk ka me zhurme sic ka patur me perpara .Ma perpara nga gomat e fryra ,rruget e qytetit ishin mbushr me zhurmen e pjastrave metalike te makinave dhe patkojve mbi
gure .Me perpara ,izolimi i vullnetshme i celulareve ,rrjeti i transportit buqiste nga bashkebisedimet .Shitesit e gazetave nuk i mbeshtjellnin ne nje tel por i reklamonin me ze te larte ,sikurse shitesit e qershive ,lule vjollces dhe peshqit e vegjel te importuar .Teatrot dhe sallat e operas ishin nje shkaterrim i deshperimit dhe zhurmes se madhe .Madje ne fshat,fshatari kendonte edhe kur rropatej ne pune .Ata nuk kendojne me.

Cfare ka ndryshuar nuk eshte niveli i zhurmes,qe edhe shekujt e meparshem u ankuan ,por niveli i shperqendrimit ,qe zuri ate pjese qe heshtja mund te pushtohej .Ka ekzagjirime te nje thenie te gabuar ,sepse kur pushtohet ne thellesi te pishave pyjore,ne shkretetiren e zbrazur,ne dhomat e trishtuara pushuese ,shpesh verteton demoralizimin me shume sesa mirepritjen -merzitja e frikshme vjen pa e menduar .Veshet bllokohen ne degjimin e cdogjeje ,sikurse fishkellima e zjarrit ose thirrja e zogut ose ferkimi i gjetheve ,do ta shpetoj nga kjo zbrazeti e panjohur .
Njerezit e duan heshtjen por jo kaq shume .