A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Refreni i ditës, së paku në botën e zhvilluar, është se njerëzit e dëshirojnë qetësinë dhe s’mund ta gjejnë atë. Uturima e trafikut, sinjali zanor i telefonave, njoftimet digjitale në autobusë dhe trena, televizorë që gumëzhijnë në zyra boshe, janë një shpërqëndrim dhe një bateri e pashtershme. Raca njerëzore po e sfilit veten me zhurmën dhe lëngon për të kundërtën - qoftë ajo në natyrën e egër, qoftë në oqeanin e pamatë apo në ndonjë strehë dedikuar qetësisë dhe përqëndrimit. Alan Korbin , një profesor historie, shkruan nga vendarratisja e tij në Sorbonë, Ërling Kage , një kërkues norvegjez, nga kujtimet e tokave djerrë të Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen. E megjithatë, siç thekson edhe z. Korbin në librin “Historia e Heshtjes”, zhurma në rrugë nuk është ajo e një herë e një kohe. Përpara se të përdoreshin gomat me ajër, rrugët e qytetit gumëzhinin nga zhurmat shurdhuese të rrotave metalike dhe patkonjve të kuajve mbi gurë. Para izolimit të vullnetshëm në telefonat lëvizës, autobusët dhe trenat gjallonin nga bisedat. Shitësit e gazetave nuk i linin mallrat e tyre të ktheheshin në pirgje memece, por i reklamonin ato me sa fuqi kishin, ashtu si shitësit e qershive, vjollcave dhe skumbrive të freskët. Teatri dhe opera përbënin një rrëmujë brohorimash dhe urrash. Madje, edhe fashatarët këndonin teksa kryenin punët e tyre të rënda të përditshme. Tani jo më. Ajo që ka ndryshuar, nuk lidhet kaq shumë me nivelin e zhurmës, për të cilin edhe në shekujt e mëparshëm njerëzit ankoheshin, por me nivelin e shpërqëndrimit, i cili mbush hapësirën që qetësia duhet të kaplojë. Këtu zë fill një tjetër paradoks, sepse kur nuk e kaplon - në thellësitë e një pylli pishash, në shkretëtirën e zhveshur, në një dhomë të zbrazur papritmas- bëhet më tepër frikësuese se mikpritëse. Frika rrëshqanthi zë vend; veshi instiktivisht mbërthehet pas çdo gjëje, qoftë pas fishkëllimës së flakëve apo fëshfërimës së gjetheve, që do ta shpëtojnë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit e duan qetësinë, por jo me tepri. |