A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Një temë aktuale, të paktën në botën e zhvilluar, është se njerëzit dëshirojnë qetësi dhe nuk e gjejnë atë. Zhurma e trafikut, zhurma e vazhdueshme e telefonave, njoftimet dixhitale në autobusë dhe trena, emisionet televizive që flasin edhe në zyrat boshe, janë një bateri që nuk skadon si dhe zbavitje nga ana tjeter. Rraca njerëzore po lodhet me zhurmë dhe dëshiron për të kundërtën e saj - qoftë në pyje të egra, në oqeanin e gjerë ose në ndonjë vend pushimi të dedikuar për heshtjen dhe përqendrimin. Alain Corbin, një profesor i historisë, shkruan nga strehimi i tij në Sorbonne dhe Erling Kagge, një eksplorues norvegjez, nga kujtimet e tij të mbeturinave të Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen. E megjithatë, siç thekson z. Corbin në "Një histori heshtjeje", ndoshta nuk ka më zhurmë sesa ka qenë. Përpara gomave pneumatike, rrugët e qytetit gumëzhinin nga tingujt shurdhues të rrotave veshur me metal dhe të patkonjëve në gur. Para izolimit vullnetar në telefonat mobil, autobusët dhe trenat ishin plot me biseda. Shitësit e gazetave nuk i lanë gazetat e tyre në një grumbull memec, por i reklamuan ato në volumin më të lartë, ashtu si edhe shitësit e qershive, violetave dhe skumbrave të freskëta. Teatri dhe opera ishin një kaos i hurrave dhe fishkellimave. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin ndërsa rropateshin duke punuar. Ata nuk këndojnë tani. Ajo që ka ndryshuar nuk është aq shumë niveli i zhurmës, të cilën shekujt e mëparshëm gjithashtu u ankuan, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që heshtja mund të pushtonte. Ekziston një paradoks tjetër, sepse kur ajo pushton - në thellësitë e një pylli me pisha, në një shkretëtirë të zhveshur, në një dhomë të liruar papritur - shpesh dëshmon me shumë një shqetësim sesa mirëseardhje. Tmerri zvarritet brenda , veshi instinktivisht mbyllet nga çdo zhurmë, qoftë alarm zjarri , cicërima zogjsh apo fëshfërimë e gjetheve, që do ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit duan heshtje, por jo aq shumë. |