ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Albanian » Entry by arzana_kadriu


Source text in English

Translation by arzana_kadriu (#23366)

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
Një nga çështjet e kësaj kohe, së paku në botën e zhvilluar, është ajo e qetësisë që njerëzit e dëshirojnë po nuk gjejnë dot. Zhurma e trafikut, cingërimat e vazhdueshme të telefonave, njoftimet digjitale nëpër autobusë e trena, shumë televizorë që ushtojnë edhe në zyrat e zbrazëta, paraqesin një dhunë të pafund dhe një argëtim. Raca njerëzore po rraskapitet nga kjo zhurmëri, prandaj gjakon të kundërtën e saj – qoftë në botën e egërsirave, në oqeanin e paanë ose të struket në ndonjë vend të përcaktuar për qetësi dhe përqendrim. Alain Corbin-i, një profesor i historisë, shkruan nga vendstrehimi i tij në Sorbonë dhe Erling Kagge, një eksplorues norvegjez, nga kujtimet e tij për mbetjet e Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen.

Megjithatë, siç thekson z. Corbin në "Një histori heshtjeje", zhurma ndoshta nuk është tashmë siç ka qenë më parë. Para përdorimit të gomave pneumatike rrugët e qytetit ushtonin nga gërvimat shurdhuese të rrotave metalike dhe prej trokëllimës së patkonjve të kuajve nëpër kalldrëme. Para izolimit vullnetar të tingujve mobilë, autobusët dhe trenat drejtoheshin me bisedë. Shitësit e gazetave nuk rrinin të heshtur afër mallrave të tyre, por i reklamonin ato me zë shumë të lartë, ashtu siç bënin edhe tregtuesit e qershive, manushaqeve e skumbrive të freskëta. Teatri dhe opera ishin një rrëmujë brohoritjesh dhe shamatash. Madje edhe në fshat ia thoshin këngës derisa u shterej zëri. Tashmë ata nuk këndojnë.

Shkalla e zhurmërisë për të cilën më parë ankoheshin shumë, nuk është e gjithë ajo që ka ndryshuar dhe aq, po tash është ndryshe shkalla e marrëzisë që po zë hapësirën që mund ta pushtonte heshtja. Ka dhe një paradoks tjetër, për shkak se kur të pushton ajo – në thellësitë e një pylli me pisha, në një shkretëtirë të zhveshur, në një dhomë të zbrazur befas – shpesh shfaqet një dëshpërim në vend të mirëpritjes. Tmerri ta rrëqeth trupin, vetvetiu veshi pranon çdo pipëtimë, qoftë vërshëllimë zjarri ose cicërimë zogjsh a fëshfëritje gjethesh, që dëshiron ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit e kanë qejf heshtjen, por jo edhe aq shumë.


Discuss this entry