ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Albanian » Entry #23473


Source text in English

Translation #23473

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
Një temë e shekullit, të paktën në botën e zhvilluar, është se njerëzit dëshirojnë qetësinë dhe nuk e gjejnë dot atë. Ulërima e trafikut, zilet e vazhdueshme të telefonave, njoftimet dixhitale në autobusa dhe trena, televizorët që gjëmojnë edhe në zyrat boshe, janë një ngarkesë dhe shpërqendrim i pafundëm. Rraca njerëzore po lodhet me zhurmën dhe dëshiron në mënyrë të llahtarshme për të kundërtën e saj - qoftë në vende të egra, në oqeanin e madh ose në ndonjë zonë të tërhequr dedikuar qetësisë dhe përqendrimit. Shkruajnë, Alain Corbin, një profesor i historisë, nga streha e tij në Sorbonne, dhe Erling Kagge, një eksplorues norvegjez, nga kujtimet e tij të mbeturinave të Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen.

E megjithatë, siç thekson z. Corbin në "Një histori heshtjeje", ndoshta nuk ka më aq shumë zhurmë saç ka patur. Përpara se të përdoreshin gomat pneumatike, rrugët e qytetit ishin plot me tinguj shurdhues të rrotave me ingranazhe metalike dhe patkojve mbi gur. Para izolimit vullnetar mbi telefonat celularë, autobusët dhe trenat zhurmonin me biseda. Shitësit e gazetave nuk i linin mallrat e tyre në një grumbull memec, por i reklamonin ato në volumin më të lartë të zërit, ashtu si edhe shitësit e qershive, luleve vjollcë dhe skumbrave të freskëta. Teatri dhe opera ishin një kaos i “hurrah-ve” dhe kritikave. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin ndërsa rraskapiteshin. Ata nuk këndojnë tani.

Ajo që ka ndryshuar nuk është aq shumë niveli i zhurmës, për të cilën është ankuar edhe në shekujt e mëparshëm, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që heshtja mund të pushtonte. Shquhet një tjetër paradoks, sepse kur ajo pushton - në thellësitë e një pylli me pisha, në një shkretëtirë të zhveshur, në një dhomë që zbrazet papritur - shpesh dëshmon një shqetësim sesa një mirëseardhje. Tmerri të pushton; veshi instinktivisht fikson çdo gjë, qoftë fërshëllimën e zjarrit apo cicërimën e zogjve apo shushurimën e gjetheve, që do ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit e duan heshtjen, por jo dhe aq shumë.


Discuss this entry