A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Një temë e kohës, të paktën për botën e zhvilluar, është se njerëzit dëshirojnë qetësi dhe nuk e gjejnë. Uturima e trafikut, zilet e vazhdueshme të telefonave, njoftimet digjitale në autobusë dhe trena, televizorët që flasin edhe në zyrat boshe, krijojnë një bombardim dhe çorientim të pafund. Raca njerëzore po e tejlodh veten me zhurmë dhe kërkon të kundërtën e saj - qoftë në botën e egër të natyrës, në oqeanin e pamatë apo në ndonjë pushim kushtuar qetësisë dhe përqendrimit. Alain Corbin, një profesor i historisë, shkruan nga strehëza e tij në Sorbonne dhe Erling Kagge, një eksplorues norvegjez, nga kujtimet e tij në vendet e shkretuara të Antarktidës, ku të dy janë përpjekur të arratisen. E megjithatë, siç thekson Z. Corbin tek "Historiku i qetësisë", ndoshta nuk ka më shumë zhurmë nga sa ka pasur. Përpara shpikjes së gomave pneumatike, rrugët e qytetit gjëmonin nga kërcëllitjet shurdhuese që rrotat me konturet metalike dhe patkonjtë lëshonin mbi gurët. Përpara izolimit me dashje me celularët, autobusët dhe trenat kumbonin nga bisedat. Shitësit e gazetave nuk e linin mallin e tyre si një grumbull memec, por e reklamonin me zërin në majë të qiellit, ashtu siç bënin shitësit e qershive, vjollcave dhe skumbrive të freskëta. Teatri dhe opera ishin një kaos gumëzhitjesh dhe brohoritjesh. Madje edhe në fshat, fshatarët këndonin teksa rropateshin. Tani nuk këndojnë më. Ajo që ka ndryshuar nuk është aq shumë niveli i zhurmës, të cilën edhe shekujt e mëparshëm e kanë vuajtur njësoj, por niveli i shpërqendrimit, i cili zë hapësirën që heshtja mund të pushtojë. Ekziston një paradoks tjetër, sepse kur ajo të pushton - në thellësitë e një pylli me pisha, në shkretëtirën e zhveshur, në një dhomë të sapoliruar - më tepër të krijon ankth sesa të tërheq. Kur të pushton frika; veshi instinktivisht mbërthehet tek çdo gjë, qoftë tek kërcëllitja e zjarrit, cicërima e zogut apo fëshfërima e gjetheve, gjithçka që do ta shpëtojë nga kjo zbrazëti e panjohur. Njerëzit duan qetësi, por jo edhe aq shumë. |