- «Aspiramos a ser lo que auténticamente somos, pero a medida que creemos lograrlo, nos invade el hartazgo de lo que realmente somos».
- «Los únicos brazos entre los cuales nos resignaríamos a pasar la vida son los brazos de las Venus que han perdido los brazos».
- «Una luz sin fuerza para llegar al suelo ribetea con tiza las molduras y las aristas de las casas, que tienen facha de haber dormido mal, y obliga a salir de entre sus sábanas a las nubes desnudas, que se envuelven en gasas amarillentas y verdosas y se ciñen, por último, una túnica blanca».
- «Jamás existirán caballos capaces de tirar un par de patadas que violenten, más rotundamente, las leyes de la perspectiva y posean, al mismo tiempo, un concepto más equilibrado de la composición, que el par de patadas que tiran los heroicos percherones de Paolo Uccello».
- «Nada ansío de nada, mientras dura el instante de eternidad que es todo, cuando no quiero nada».
- «Aunque se alteren todas nuestras concepciones sobre la Vida y la Muerte, ha llegado el momento de denunciar la enorme superchería de las "Meninas" que —siendo las propias "Meninas" de carne y hueso— colgaron un letrerito donde se lee Velázquez, para que nadie descubriera el auténtico y secular milagro de su inmortalidad».
- «La disección de los ojos de Monet hubiera demostrado que Monet poseía ojos de mosca; ojos forzados por innumerables ojitos que distinguen con nitidez los más sutiles matices de un color pero que, siendo ojos autónomos, perciben esos matices independientemente, sin alcanzar una visión sintética de conjunto».
- «El cúmulo de atorrantismo y de burdel, de uso y abuso de limpiabotas, de sensiblería engominada, de ojo en compota, de rebote y de tristeza sin razón —allí está la pampa... más allá del indio... la quena... el tamboril— que se espereza y canta en los acordes del tango que improvisa cualquier lunfardo».
- «Los cubistas salvaron a la pintura de las corrientes de aire, de los rayos de sol que amenazaban derretirla pero —al cerrar herméticamente las ventanas, que los impresionistas habían abierto en un exceso de entusiasmo— le suministraron tal cúmulo de recetas, una cantidad tan grande de ventosas que poco faltó para que la asfixiaran y la dejasen descarnada, como un esqueleto».
- «Los bustos romanos serían incapaces de pensar si el tiempo no les hubiera destrozado la nariz». | Φιλοδοξούμε να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε,όμως έως ότου πιστέψουμε ότι θα το καταφέρουμε,εισβάλει μέσα μας ο πλεονασμός του τι πραγματικά είμαστε.
Τα μόνα χέρια στα οποία θα παραδιδόμασταν για να περάσουμε τη ζωή μας είναι τα απωλεσθέντα χέρια της Αφροδίτης της Μήλου.
''Ένα φως ανήμπορο να φθάσει στο έδαφος περικοσμεί με κιμωλία τα καλούπια και τις άκρες των σπιτιών,που έχουν πρόσοψη κακοκοιμισμένων, και υποχρεώνεται να εξέλθει μεταξύ των σάβανων στα γυμνά σύννεφα,που τυλίγονται σε κιτρινωπές και πρασινωπές γάζες και εν τέλει περικλείουν μια λευκή ρόμπα''.
Ποτέ δεν θα υπάρξουν άλογα ικανά να τραβήξουν μερικές κλωτσιές που να παραβιάζουν, πιο σφαιρικά, τους νόμους της προοπτικής και ταυτόχρονα να κατέχουν μια έννοια πιο ισορροπημένη εκ της συνθέσεως, από ότι μερικές κλωτσιές που τραβούν τα ηρωικά ''percheron'' άλογα του Paolo Uccello. "
Τίποτα απολύτως δεν ποθώ,ενώ διαρκεί η στιγμή της αιωνιότητας που είναι το παν,όταν δεν θέλω τίποτα.
Ακόμα και αν αλλάζουν όλες μας οι αντιλήψεις για την ζωή και το θάνατο, έφτασε η στιγμή να καταγγείλουμε την τεράστια απάτη των "Meninas" -που όντας οι ίδιες ανθρώπινες "Meninas"- κρέμασαν μια πινακιδούλα όπου αναγράφει Velázquez ούτως ώστε κανείς να μην ανακαλύψει το αυθεντικό και κοσμικό θαύμα της αθανασίας τους.
Η ανατομή των ματιών του Monet αποδείκνυε ότι είχε μάτια σε σχήμα μύγας:μάτια ενισχυμένα από αμέτρητα ματάκια που ξεχωρίζουν με σαφήνεια τις πιο λεπτές αποχρώσεις ενός χρώματος αλλά και όντας μάτια αυτόνομα,αντιλαμβάνονται αυτές τις αποχρώσεις ξεχωριστά,δίχως να φθάνουν σε μια σύνθετη εικόνα του συνόλου.
Η συνύπαρξη οκνηρείας και αταξίας,χρήσης και κατάχρησης στιλβωτικού υποδημάτων,καλλωπισμένου συναισθηματισμού,μαυρισμένου ματιού,αναίτιας ενόχλησης και θλίψης- εκεί βρίσκεται η ''Pampa''... πιο πέρα από τους Ινδιάνους...το φλάουτο...το τύμπανο- που ελπίζει και τραγουδά στις χορδές του τάνγκο που αυτοσχεδιάζει σε κάθε διάλεκτο.
Οι κυβιστές έσωσαν το χρώμα των ανέμων από τις ηλιαχτίδες που απειλούσαν να το λιώσουν αλλά-κλείνοντας ερμητικά τα παράθυρα που είχαν ανοίξει οι ιμπρεσιονιστές σε ένα παραλήρημα ενθουσιασμού-του παρείχαν τέτοια πληθώρα τεχνοτροπιών,μια τόσο μεγάλη ποσότητα βεντούζων που λίγο έλειψε να το πνίξουν και να το αφήσουν άσαρκο σαν σκελετό.
Οι ρωμαϊκές προτομές θα ήταν ανίκανες να σκεφτούν εάν ο χρόνος δεν τους είχε καταστρέψει την μύτη. |