W londyńskiej dzielnicy oznaczonej kodem SE26 jesteśmy przyzwyczajeni do splendoru – nad dentystą zwykli mieszkać Kelly Brook i Jason Statham. Niemniej, gdy słyszę stukot obcasów Anouski Hempel na popękanym cemencie parkingu przed moim mieszkaniem, trudno mi powstrzymać myśl o znanych z „Picture Post" zdjęciach z II wojny światowej, przedstawiających członków rodu królewskiego z wizytą u rodzin dotkniętych bombardowaniem. Misja Hempel w moich skromnych podmiejskich progach nie ogranicza się jednak do złożenia mi wyrazów współczucia. Kobieta ta – znana z tego, że wymyśliła hotel butikowy, kiedy nie istniało dlań jeszcze żadne określenie – przybyła, by udzielić mi informacji, która, jeśli wnioskować z rozkładówek magazynów wnętrzarskich i rozpaczliwych postów na internetowych forach dla majsterkowiczów, zdaje się niedościgłym obiektem marzeń połowy właścicieli nieruchomości w świecie zachodnim. Mianowicie: jak nadać przeciętnemu domostwu wygląd i klimat apartamentu w pięciogwiazdkowym hotelu, gdzie cena za noc wynosi 750 funtów. A w tym konkretnym wypadku – dokonać hempelizacji skromnego mieszkania będącego przeróbką środkowej kondygnacji trzypiętrowego domu wielorodzinnego z czasów wiktoriańskich.

– Można by to zrobić – mówi Hempel, obrzucając moją kuchnię szybkim spojrzeniem. – Każdy by mógł. Nie widzę absolutnie żadnych przeszkód. Ale trzeba zachować ciągłość pomiędzy wszystkimi pomieszczeniami. I trzymać się jednej koncepcji. – Z namysłem spogląda w stronę wyjścia ewakuacyjnego. – No i oczywiście należałoby kupić sąsiedni dom.
To był żart. Tak myślę.

...

Warto jednak na chwilę się zatrzymać, by zważyć, jak dziwaczny jest to impuls. Pokój hotelowy to przestrzeń dotknięta amnezją. Nie czulibyśmy się dobrze, gdyby wykazywał jakiekolwiek ślady obecności poprzedniego gościa, zwłaszcza że wielu z nas wynajmuje pokój w hotelu po to, by robić w nim rzeczy, których nie robilibyśmy w domu. Oczekujemy więc, by sprzątany był z tak wielką dokładnością, jak gdyby właśnie wyciągnięto nieboszczyka z łóżka. (Co w niektórych wypadkach jest zresztą całkiem prawdopodobne.) Tymczasem wnętrze domowe przedstawia sobą zamysł wręcz odwrotny – jest to przechowalnia wspomnień. Zdjęcia na kominku, obrazy na ścianach i książki na półkach winny odzwierciedlać historię mieszkańców. Gdyby pokoje hotelowe mogły być ludźmi, byłyby uśmiechniętymi pacjentami po lobotomii albo psychopatami o wielkich zdolnościach perswazyjnych.