Zelfbevraging
of zelfbevrediging?

Eerste indruk? Wauw. Een houten catwalk die de hele parterre overspant, balken die hoog de Bourla in priemen, een rail voor een hangende kar, een bokaal vol rood water waarin een mens drijft als een wezen in een testbuisje – de decorbouwers en de verantwoordelijke voor de rekwisieten hebben zich mogen uitleven.
De tekst die in dit decor gespeeld wordt, is dan ook vrij uitzinnig. On the open road, van de Amerikaans-Servische theater- en filmscenarioschrijver Steve Tesich, is een allegorisch stuk over Al en Angel die, omringd door vechtende partijen, op zoek zijn naar de uitgang, naar ‘het Beloofde Land’. Al denkt over de grens te raken met geroofde kunstwerken. Het loopt echter fout en de vluchtelingen krijgen de opdracht Jezus Christus, die wordt gevangen gehouden in een abdij, te vermoorden.
Ja, bevreemding wordt vandaag per kilo verkocht.

We gaan niet zeuren over de onvolkomenheden. Ja, er schort iets aan het tempo en ja, het decor wekt verwachtingen die niet worden ingelost. Maar de verdienste van De wilde wilde weg is dat het ernstige vragen oproept over de waarde van kunst en haar zogenaamde rebelse karakter.
Je ziet het op elk niveau.

* Op dat van de tekst, waarin kunstwerken hoogstens een financiële waarde hebben en waarin de twistgesprekken tussen Al en Angel die zijn tussen een intellectueel en een “gewone mens”.
* Op dat van de regie, die inzet op kitsch en het distortiepedaal: er woedt op de scène een vuile oorlog tussen het well-made-play dat Tesich afleverde en de pesterige, contraire speelstijlen van de acteurs.
* En ten slotte hebben we het niveau van de promotie.

'We doen de deuren open van de Bourla, gooien een paar handgranaten naar binnen en komen de volgende dag terug om te kijken naar ons decor. Dat kan niet anders dan een verbetering zijn’, pocht Peter Missotten (die samen met Peter Vandemeulebroecke tekent voor de regie) in een interview. ‘Vervolgens halen we twee platanen van de Leien en verzagen die tot een catwalk’.



We gaan er even van uit dat Missotten dit alles niet meent. Als hij het wèl meent, is dit ordinair, schopperig theater. Chargeert hij opzettelijk, dan lokt hij felle reacties en relevante vragen uit. Bijvoorbeeld: klopt dat wel, dat beeld van de kunstenaar die de burgerij wakker schudt met zijn heilzame geweld? Is kunst het schuursponsje voor de braadpan die onze samenleving is? Of overschat de kunstenaar consequent zijn eigen impact?
De wilde wilde weg stemt ongemakkelijk. Hier hebben we een volmaakte paradox: met een arrogant, extreem zelfbewust spektakel stelt De Filmfabriek de vraag of de kunstenaar zich niet eens wat bescheidener moet opstellen. Een explosieve vraag, want in de 21ste wordt van het theater relevantie, gemeenschapsvorming en participatiebevordering verwacht. Alleen al daarom: ga De wilde wilde weg niet uit de weg.

De Filmfabriek/Het Toneelhuis speelt De wilde wilde weg. Gezien in de Bourlaschouwburg, 27/11. Daar nog t/m 13/12. Reserveren: 03-224.88.44. Deze recensie verscheen in De Standaard van maandag 1/12. De foto is van Koen Broos.
http://markcloostermans.blogspot.com/2008_12_01_archive.html

--------------------------------------------------
Note added at 53 mins (2008-12-19 14:51:14 GMT)
--------------------------------------------------

http://en.wikipedia.org/wiki/Platanus