Un aspecto da época, cando menos no mundo desenvolvido, é que a xente devece polo silencio e mais non encontra ningún. O ruxir do tráfico, os tons incesantes dos teléfonos, os anuncios dixitais en buses e trens e os televisores atronadores mesmo en oficinas baleiras conforman unha batería interminable de distraccións. A raza humana estase a derrear a si mesma con ruído e ansía o oposto —ben sexa na natureza, no vasto océano ou nalgún retiro dedicado ó sosego e á concentración—. Alain Corbin, profesor de historia, escribe desde o seu refuxio na Sorbona e Erling Kagge, explorador noruegués, desde as súas memorias sobre os residuos da Antártida, onde ámbolos dous tentaron evadirse.

E aínda así, tal como sinala Corbin en «A History of Silence» (Historia do silencio), probablemente non haxa máis ruído do que había antes. Antes das rodas neumáticas, as rúas das cidades estaban cheas do enxordecedor resoar das rodas de bordes metálicos e das ferraduras dos cabalos na pedra. Antes de chegar ó illamento voluntario nos teléfonos móbiles, nos autobuses e trens reinaba a conversa. Os vendedores de periódicos non deixaban as súas mercadorías feitas unha montaña de silencio, senón que as promocionaban ó máximo volume, cousa que facían os comerciantes de cereixas, de violetas e de xarda fresca. O teatro e a ópera eran un caos de hurras e apupadas. Mesmo no campo, os campesiños cantaban mentres traballaban coma burras de carga. Agora xa non cantan.

O que mudou foi non tanto o nivel de ruído, do que tamén se queixaban nos séculos anteriores, senón o nivel de distracción, que ocupa o espacio que podería estar invadido polo silencio. Avecíñase outro paradoxo, pois cando chega a súa invasión —nas profundidades dun piñeiral, no deserto nu, nun cuarto desocupado de súpeto—, a miúdo se amosa desacougante máis ca benvida. O temor vaise achegando: o oído aférrase instintivamente a calquera cousa, ben á crepitación do lume, ó piar dos paxaros, ben ó susurro das follas, que se tornará a salvación deste baleiro descoñecido. A xente quere silencio, mais non tanto.

Un dos temas principais da nosa época, polo menos no primeiro mundo, é a busca do silencio. O ruxido dos coches, os incesantes pitos dos móbiles, locucións en autobuses e trens, televisións a todo volume ata en oficinas baleiras… Distraccións constantes. O ser humano está esgotado de ruído e busca o contrario, ben sexa en campo aberto, no océano ou nunha viaxe dedicada á tranquilidade e á concentración. O profesor de historia Alain Corbin escribe dende o seu refuxio na Sorbona, e o explorador noruegués Erling Kagge faino dende os seus recordos dos páramos antárticos. Ámbolos dous buscan escapar.

Non obstante, segundo o señor Corbin en “A History of Silence”, é probable que os niveis de ruído non aumentasen co tempo. Antes dos pneumáticos, as rúas das cidades estaban cheas dos ruídos causados por rodas metálicas e ferraduras nas pedras. Antes de que nos illásemos voluntariamente nos móbiles, os autobuses e os trens alborotábanse con conversas. Os vendedores de xornais non quedaban calados, senón que anunciaban os seus produtos a todo volume, como os de cereixas, violetas e os peixeiros. Os teatros e óperas eran un caos de vivas e cadeiras. Ata os gandeiros e agricultores cantaban mentres traballaban. Hoxe en día xa non o fan.

O que cambiou non foron os niveis de ruído, dos que tamén se queixaba a xente séculos atrás, senón os niveis de distracción, que ocupan un espazo que o silencio pode invadir. Aquí agárdanos outro paradoxo: cando o silencio invade (nas profundidades dunha carballeira, nun árido deserto ou nunha habitación baleira de súpeto) ponnos nerviosos no canto de tranquilizarnos. Comezamos a asustarnos, o noso oído tenta buscar calquera ruído, ben sexa o crepitar do lume, os píos dun paxaro ou o murmurio das follas. Algo que nos salve dese descoñecido baleiro. A xente busca o silencio, pero non tanto.

Un problema destes tempos, polo menos no mundo desenvolvido, é que a xente anhela silencio e non o pode atopar. O estrondo do tráfico, o incesante son dos teléfonos, os avisos electrónicos en buses e trens, os televisores atronando ata en oficinas baleiras, conforman un constante bombardeo e distracción. A especie humana estase a agotar co ruído e ansía o contrario, ben sexa no bosque, no vasto océano ou nalgún retiro dedicado á calma e á concentración. Alain Corbin, profesor de historia, escribe dende o seu refuxio na Sorbona e Erling Kagge, explorador noruegués, faino dende as súas memorias da inmensidade da Antártica, lugares onde ambos os dous tentaron escapar.


E aínda así, como sinala Corbin en «A History of Silence», probablemente non haxa máis ruído do que solía haber. Antes dos neumáticos, o ensordecedor repiqueteo dos bordos metálicos das rodas e as ferras batendo contra o chan de pedra enchía as rúas das vilas. Antes do illamento voluntario nos teléfonos móbiles, as conversas resoaban en buses e trens. Os vendedores de xornais non os deixaban nunha pila silenciosa, senón que os anunciaban a viva voz, como tamén facían os vendedores de cereixas, violetas ou xarda fresca. O teatro e a ópera eran un caos de barullo e berros. Incluso no campo, os labregos cantaban mentres traballaban. Agora non cantan.


Non cambiou tanto o nivel do ruído, do que tamén se queixaban en séculos anteriores, senón o nivel de distracción, que ocupa o espacio que podería invadir o silencio. Esto leva a outro paradoxo, porque cando o silencio se estende (no profundo dun pinar, no deserto, nunha habitación repentinamente baleira) a menudo resulta desconcertante no canto de benvido. Xurde o medo; e o ouvido, de xeito instintivo, céntrase en calquera cousa, o crepitar do lume, o canto dos paxaros ou o susurro das follas, que o poida salvar dese vacío descoñecido. A xente quere silencio, mais non tanto.

Un tema da idade, polo menos no mundo desenvolto, é que as pésoas ansía o silencio e non pode atopar ningún. O ruxido do trafico, o siñuelo incesante dos teléfonos, os anuncios dixitais en autobuses e trens, conxuntos de TV a todo volume mesmo en oficinas baleiras, son como as pillas sen fin e unha distracción. A raza humana estase esgotando co ruído e ansíea para o oposto – sexa na natureza salvaxe, no longo do océano o nalgún retiro dedicado a estar quieto e meditar. Alain Corbin, un profesor de historia, escribe desde o seu refuxio en Sorbonne, e Erling Kagge, un explorador noruegués dende as súas memorias dos desfeitos de Antártica, onde ambos os dous tentaron escapar.

E aínda, coma o Sr. Corbin sinala en “Historia do Silencio” probabelmente non ha mais ruído que adoita ser. Ante dos pneumáticos, as rúas da cidade estaban cheas de chafaras enxordecedoras das rodas de metal e as ferraduras dos cabalos sobre a pedra. Antes de o illamento voluntario dos móbiles, autobuses e trens soaba coas conversacións. Os vendedores de periódicos non deixaron as súas mercadorías en unha pila muda, mais anunciábanlles a todo volume, como tamén os vendedores de cereixas, violetas e sardiñas frescas. O teatro e a opera era o caos dos hurra e do alento. Mesmo no campo, os campesiños cantaban mentres traballaba como un escravo. Agora xa non cantan.

O que mudou non e tanto o nivel de ruído, sobre o cal nos séculos anteriores tamén queixábanse, mais o nivel de distracción, o cal ocupa o espazo do silencio que podería invadir. Alí ameaza outro paradoxo, porque cando invade – nas profundidades dun bosque de piñeiros, nun deserto espido, nun cuarto de súpeto desocupado – a miúdo adoita resultar desconcertante e non benvido. O medo colase; o ouvido instintivamente se adhire a calquera cousa, xa sexa asubío de lume ou a chamada dunha ave ou murmurio de follas, que a salvarán deste silencio baleiro descoñecido. A xente quere silencio, pero non tanto.