ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Marathi » Entry by Bageshree


Source text in English

Translation by Bageshree (#23716)

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
ही काळाची संकल्पना किमान विकसीत जगासाठी पूरक जीथे लोकांना शांततेची आस लागून रहाते पण ती मिळत नाही. रस्त्यावरील वाहतुकीची व्रर्दळ, सतत वाजत रहाणारे फोन, बसेस आणि ट्रेन्समधील ध्वनीप्रक्षेपण, रिकाम्या कार्यालयातूनही सतत चालू रहाणारे टिव्ही ही सर्व अखंड बॅटरी देतात आणि एकाग्रता भंग करतात. ध्वनीप्रदुषणाने स्वताला गांजून घेणारी आजची मानव जमात नेमकी विरुध्द अपेक्षा करते. — मग ते घनदाट जंगल, विस्तीर्ण महासागरावरील एखादे विसाव्याचे ठिकाण असू शकते जीथे निश्चलता आणि एकाग्रता वास करते. अलेन कारबीन, इतिहासाचे प्रोफेसर, त्यांच्या सोबोन येथे घेतलेल्या आश्रय स्थानाहून आणि एर्लिग केज, नॉर्वेमधील संशोधक, अंटार्टिकातील पडीका संबधी आठवणी लिहीतात, जीथून दोघांचाही पलायनाचाच प्रयत्न झालेला आहे.
आणि तरीही कारबीन “शांततेचा इतिहास” मध्ये सांगतात त्या प्रमाणे आज पर्यंत जितके ध्वनीप्रदुषण होते त्यापेक्षा ते अधिक नसावे. न्यूमॅटिक टायर्स वापरात येण्यापूर्वी धातुच्या कडा असलेल्या चाकांचा पूर्णपणे बधीर करणारा खणखणीत आवाज आणि घोड्याचे दगडावरील टाप. मोबाईल वरच्या ऐच्छिक एकांतापूर्वी बसेस आणि ट्रेन्समधील ऐकू येणारे संभाषण, न्युजपेपर विक्रेते पेपरांची मूक चळत बाजुला करून न ठेवता उंच आवाजात त्याची जाहिरात करीत. जशी ती चेरी, व्हायलेट किंवा ताज्या माशांच्या विक्रेत्यांकडून होत असे. थिएटर आणि ओपेरा मधील हझ्झा आणि बराकींचा गोंधळ. खेडयांमधून शेतकरी देखील गाणी गाध्वनीच्या पातळीत फारसा बदल झालेला दिसून येत नाही ज्यासाठी गेलेल्या शतकांचीही तक्रार होती. तर तो बदल वाढलेल्या बेचैनीच्या पातळीवर दिसतो. जी शांततेची जागा, ही बेचैनी बळकावून बसली आहे. इथे एक वेगळी विसंगती निर्माण होते. घनदाट पाईनच्या जंगलात, उजाड वाळवंटावर जेव्हा अनपेक्षितपणे रिकामी झालेली जागा जेव्हा ही बेचैनी बळकावते तेव्हा ती अवस्था स्वागतार्ह न रहाता तीच विवंचना होते. तीथे भीती प्रवेश करते, कुठल्याही गोष्टीचा थांग घेण्यासाठी कान तयार होतात मग ती आग असो, पक्षाची कूक असो किंवा पानांची सळसळ तीच या बेचैनीला अगम्य रितेपणापासून वाचवू शकते. लोकांना शांतता हवी असते पण ती एवढी नाही. त कष्ट करीत. आता ते गाणी गात नाहीत.
ध्वनीच्या पातळीत फारसा बदल झालेला दिसून येत नाही ज्यासाठी गेलेल्या शतकांचीही तक्रार होती. तर तो बदल वाढलेल्या बेचैनीच्या पातळीवर दिसतो. जी शांततेची जागा, ही बेचैनी बळकावून बसली आहे. इथे एक वेगळी विसंगती निर्माण होते. घनदाट पाईनच्या जंगलात, उजाड वाळवंटावर जेव्हा अनपेक्षितपणे रिकामी झालेली जागा जेव्हा ही बेचैनी बळकावते तेव्हा ती अवस्था स्वागतार्ह न रहाता तीच विवंचना होते. तीथे भीती प्रवेश करते, कुठल्याही गोष्टीचा थांग घेण्यासाठी कान तयार होतात. मग ती आग असो, पक्षाची कूक असो किंवा पानांची सळसळ तीच या बेचैनीला अगम्य रितेपणापासून वाचवू शकते. लोकांना शांतता हवी असते पण ती एवढी नाही.


Discuss this entry